Waarheden omtrent games!

Las ik daarnet een column op de website van insidegamer...
De man heeft op alle vlakken overschot van gelijk, maar gelukkig wist ik dat al. :)


Het verdedigen van je hobby

Column | 3 april 2011 - In een eerdere column heb ik op cynische wijze de mogelijke sociale frictie besproken tussen gamers en niet-gamers door er een sarcastische handleiding over te schrijven. Maar de laatste paar weken heb ik meerdere malen gediscussieerd met kennissen die lichtelijk anti-games waren in hun houding. Niet dat ze volmondig tegen het bestaan van games waren, ze vonden het ‘slechts’ dom en onnodig. In deze discussies heb ik al hun argumenten kunnen weerleggen en hen (hopelijk) een beetje aan het denken gezet over de bijzondere wereld van het gamen. Dus bij dezen een oprechte lijst met argumenten die ik gebruikt heb om games te verdedigen, misschien dat het je kan helpen bij toekomstige discussies met niet-gamers.

Spelletjes spelen is kinderachtig
Spelen is toch het leukste wat er is? Spelen draait om het hebben van plezier en dat is voor mij, hoe je het ook wendt of keert, het mooiste in het leven. Daarbij zijn er ook spellen zoals schaken, pool, zap de neger, Lingo, Triviant en ga zo maar door. Dit zijn spellen die worden gespeeld door allerlei lagen van de bevolking omdat ze verschillende mensen aanspreken. Zo is het ook met games, voor ieder wat wils. Maar er zijn genoeg games die niet eens een spelletje genoemd kunnen worden, veel games zijn ‘ervaringen’, verhalen die je doorloopt door interactie te hebben middels een controller bijvoorbeeld. Hoe dan ook, ik ben liever kinderachtig en vermaakt, dan volwassen en verveeld.

Games zijn gewelddadig
Lang niet alle games zijn gewelddadig. Los van dat gegeven: het geweld in spellen heeft geen effect op mensen. Wanneer ik nazi’s doodknal in een game, doe ik daar een ander geen kwaad mee. Het is mijn persoonlijke ervaring en daar staat de rest van de wereld los van. Sowieso verkies ik virtueel geweld boven echt geweld, dus het geweld in games vind ik nog altijd een betere optie dan een ander persoon daadwerkelijk iets aanrichten. Maar onthoud wel: omdat ik het leuk vind om gewelddadig te zijn in een game, betekent dit nog niet dat ik deze handelingen in het echt wil uitvoeren. Of zijn alle Risk-spelers potentiële megalomanen die de wereld over willen nemen?

Ik heb liever een sociaal leven dan dat ik games speel
Waarom kan het niet allebei? Het één sluit het ander niet uit. Sterker nog: veel vrienden die ik buiten het gamen om heb leren kennen, spreek ik nu het meest tijdens het gamen. Het is lastig om met elkaar af te spreken wanneer sommige vrienden in Amsterdam of Groningen wonen, dus gaan we met z’n allen online knallen of avonturieren. We lachen, we zijn vermaakt en we zijn weer een unieke ervaring rijker. En wanneer we eens een kroegje pakken, hebben we altijd wat om over te praten. Ik zie geen nadelen.

Gamers zijn nerds
Je bent wie je bent, met of zonder games. Mensen plakken er een label op en vrezen games en de mensen die ze spelen, want het is onbekend of raar. Daarmee vergroot je enkel het gat tussen jezelf en de ander, en volgens mij is dat nooit goed. Ik zie mezelf niet als ‘een nerd’ óf ‘een super sociale jongen’, ik ben een mix van alles wat ik doe en leuk vind en dat geldt voor iedereen die gamet. Er zit geen direct sociaal of mentaal gevolg vast aan het spelen van games.

Games zijn tijdverspilling
Hangt er vanaf wat je doelen zijn, tijdverspilling is een persoonlijk beladen term die dus per persoon verschilt. Iemand kan het tijdverspillend vinden om muziek te leren spelen terwijl de ander het zinloos vindt om te leren paardrijden. Een boeddhistische monnik vindt het nuttig om een hele dag te mediteren en zo rust te vinden in zichzelf, terwijl ik als semiboeddhist het interessanter vind om vragen te stellen en het onbekende te verkennen. Als je het mij vraagt is het leven an sich zinloos en leeg, en dus is het aan jou om het zelf invulling te geven. Enkel omdat jij iets doet, betekent dit niet dat jouw activiteit meer waard is dan een ander, dat is een persoonlijke voorkeur die niets meer of minder waard is dan die van een ander.

Het is ongezond om te gamen
Ten eerste wil ik kwijt dat je er belachelijk goede reflexen en hand-oog coördinatie van krijgt. Maar goed, er zijn zoveel dingen ongezond. Ik rook en drink niet omdat ik het leuk vind om mijn lichaam beetje bij beetje te slopen, ik doe die dingen omdat ik ze lekker vind. We leven maar één keer en daar wil ik van genieten. Om een geniale reclameposter te parafraseren: ik zou in theorie honderd kunnen worden als ik allerlei ongezonde dingen laat, maar wil ik dan nog wel honderd worden?

Games zijn niet echt
Alles is realiteit en realiteit is een kwestie van perceptie. Wat jij ervaart is jouw realiteit, dus niets is ‘nep’ of ‘minder echt’ omdat het zich in jouw hoofd afspeelt. Of je nu emotioneel wordt tijdens een begrafenis of tijdens een game, de emotie is er, dus het is zo echt als maar kan zijn. Het gaat om de schitterende ervaringen die gamers opdoen tijdens het spelen. Iedereen vond de film Avatar zo schitterend en prachtig ontworpen, met die ‘geweldige CGI en 3D-animaties’, terwijl dat voor mij dagelijkse kost is. Door het zien en beleven van fantastische werelden en epische avonturen heb ik mijn geest opengesteld voor creativiteit.

Damn, nu ik dit alles zo teruglees krijg ik een beetje medelijden met niet-gamers. Ze zouden wel eens met een paar goede argumenten op de proppen mogen komen waarom ze in hemelsnaam niet gamen.


Geplaatst op zondag 3 april 2011 om 00:00 door Kevin Eyken