What if...

B-ballstop na 15 jaar...

Een paar jaar geleden zou ik het nooit hebben overwogen om dit zelfs maar te denken.
Maar het voorbije seizoen en de daarbij horende kwetsuren en frustraties hebben mij deels van gedachte doen veranderen...
Het volgende seizoen stop ik met competitie te spelen. Recreatief zal ik weliswaar meer dan waarschijnlijk wel nog bezig blijven, maar ik kan mij niet meer motiveren om wedstrijden te spelen.
Het nieuws dat er volgend jaar geen C-ploeg bij Haantjes meer is zit er voor niets tussen maar het maakt mij keuze wel gemakkelijker.
Op het eind van dit seizoen schrijf ik mij uit en kan ik mij rustig toeleggen op andere zaken met de tijd die daardoor is vrij gekomen.

Wat precies?
Zo wat vanalles eigenlijk...

• Mijn verbouwingen afwerken en daarna eens deftig fitnessen om eindelijk eens deftig in vorm te geraken. M'n extra kilo's die ik door de aaneenschakeling van mijn kwetsuren heb opgelopen wil ik eindelijk wel eens omzetten en kwijt geraken.
• Waarschijnlijk zal ik mij ook toeleggen op een muzikaal project met enkele vrienden en zo mijn basgitaar eens deftig tot zijn recht laten komen.
• Ik ben ook van plan om mij wat meer met fotografie bezig te houden. De laatste tijd heb ik mij al enigszins geamuseerd met het nemen en bewerken van foto's in afbeeldingen waar ik echt heel erg tevreden van ben. En ik vind daar toch wel wat voldoening in...
  
• Tevens zou ik een stuk meer gaan fietsen nu ik volledig de smaak te pakken heb dankzij mijn Fixed Gear. En misschien combineer ik dat ook nog wel met zwemmen of zo. Ik wil al langer wat meer zwemmen maar de tijd ontbreekt mij steeds weer.
• Verder zou ik ook wat meer tijd willen spenderen aan het lezen van mijn boekencollectie. Hetzelfde gaat eigenlijk ook op voor alle films die ik nog moet bekijken en dergelijke meer.
• En last but not least: afspreken met vrienden en kennissen. Het valt veel voor dat ik mij afvraag hoe het nog met die en die persoon gaat. En met de tijd die in het weekend zou vrij komen zou het wel gemakkelijker zijn om eens daadwerkelijk af te spreken met de personen in kwestie...

Je ziet dus dat het niet een onbezonnen beslissing is.
Ik ben er daadwerkelijk al een tijd mee bezig geweest. En het was ook niet de gemakkelijkste keuze, ver daarvan.
Ik hou zielsveel van basketbal en daarom laat ik het ook niet helemaal vallen. Maar momenteel heb ik het echt gehad met de competitie en wordt het eens tijd voor iets anders.
Misschien keer ik het seizoen daarop wel terug, maar dat zie ik dan wel als het zover is...

Onterechte verwachtingen

Feestje waar je quasi niemand kent.
Zelfs niet de mensen die je ooit hebt gekend.
Schijnbaar korte avond die langer uitloopt dan verwacht.
Onbekenden die toch bekender blijken dan gedacht.
Niet verloren staan in de meute.
Met spijt moeten vertrekken doch met voorbedachte rade.
De nachtelijke fietsrit naar huis, alsof ik nooit anders gedaan heb.
En toch willen verloren rijden in het holst van de nacht...

Feeling old...

Soms kan het eens gebeuren dat ik er even tussenuit moet. Als ik het binnenzitten echt kotsmoe ben lijkt het mooie weer mij eindelijk eens aan te spreken.
Zo ook deze middag. En aangezien dat ik toch niet veel kan doen met een half kapotte schouder besloot ik om maar eens te gaan wandelen. Met de Ipod in m'n zak en een brief die toch moest gepost worden trok ik erop uit.
En zo gebeurde het dat ik 2u45 heb rondgewandeld in het dorp waar ik ben opgegroeid en nu nog steeds leef. Niet dat ik dat nooit eerder heb gedaan, maar vandaag viel het mij op dat ik daadwerkelijk ook rondom mij keek in plaats van naar de grond.
Wat ik vandaag had gezien heeft mij toch enigzins doen schrikken. Ik wist wel dat er altijd wel ergens een huis wordt bijgebouwd, maar dat het zoveel is geworden de voorbije 5 jaar was mij toch enigszins ontgaan.
Het Asper dat ik ken van mijn jeugd grotendeels veranderd. En het stopt daar niet bij. Zelfs de mooie landelijke velden staan her en der bezaaid met aanvragen voor bouwvergunningen en verkavelingsaanvragen...

Waar zijn wij eigenlijk mee bezig?
Moet het echt allemaal volgebouwd worden?

Het deed mij terugdenken aan hoe alles 20 jaar geleden was. Ik het het nog halfbewust mogen meemaken hoe het toen was en als het aan mij lag zou ik gerust die klok 20 jaar terug draaien.
En met het risico dat ik nu als een oude man ga klinken: alles was vroeger toch enigszins beter.
Er was meer natuur, minder verkeer en alles was goedkoper! Er werden veel minder kunstmatige noden gecreëerd dan vandaag en we hadden een stuk minder zorgen.
En ok, ik zou veel dingen die ik vandaag heb moeten missen. Maar was het leven zoveel slechter zonder gsm, internet of playstation?
Er zou weer genoeg tijd zijn voor dingen die er wel toe doen: vrienden, sport en genieten van de kleine dingen. In tegenstelling tot vandaag waar ik van het ene naar het andere moet spurten om te zorgen dat ik zo min mogelijk moet missen.
En dat kan toch ook niet de bedoeling zijn?

En hoe meer ik over dit alles nadenk, hoe ouder ik mij voel...

When misfortune strikes... Again...

De afgelopen maanden zijn zeer frustrerend geweest.
Het lijkt wel alsof ik van de ene ziekenboeg naar de andere loop met af en toe enkele weken respijt tussen.
Oktober vorig jaar was het een spierscheur van 10 cm gevolgd met een verkalking ten gevolge van die scheur. Toen ik dan uiteindelijk weer mocht beginnen sporten sloeg ik op de eerste wedstrijd m'n voet om na 6 minuten spelen.
Gevolg: voorste ligament lichtelijk verrokken. Dus weer rx en echografie gaan laten doen in het ziekenhuis. Uiteindelijk bleek het gelukkig nog mee te vallen dus kort daarop mocht ik weer bewegen en werken.
En dan nu enkele weken later kom ik slecht neer op m'n linkerschouder terwijl ik een losse bal probeer te pakken. Was het nodig om achter die bal te springen? Neen, maar in the heat of battle doet nen mens al eens iets zot hé...
Ik meende een lichte krak gehoord te hebben en door de felle pijn ben ik dan maar direct na de match naar de spoed getrokken. Daar aangekomen namen ze wederom een Rx en mocht ik aanhoren dat er gelukkig niets gebroken of gebarst was. Wat was het dan wel?
Vermoedelijk een verrokken ligament tussen m'n nek en schouder. Een niet ongewoon sportletsel maar toch best pijnlijk en heel irritant. Ik kan dus momenteel niet m'n eigen veters strikken en zelfs een t-shirt aan doen is een hele uitdaging geworden.
Nu heeft de dokter op het spoed mij 5 dagen werkverlet gegeven dat indien nodig nog kan verlengd worden (laat ons hopen van niet).
Mentaal het ik het hier allemaal eigenlijk wel nog vrij moeilijk mee. Ik hou van beweging en sport. Maar door alle tegenslag van dit seizoen ben ik serieus aan het overwegen om competitief basketbal te laten voor wat het is en mij te concentreren op andere zaken waar ik meer gecontroleerd kan bewegen zonder echt bang te moeten zijn voor ernstige kwetsuren. En het feit dat ik dat ernstig overweeg stoort mij mateloos. Want ik had nooit gedacht dat het ooit zo ver zou komen.
Nuja, ik wacht wel nog even af voor ik verdere beslissingen neem.
Eerst recupereren en mij volledig toeleggen op m'n verbouwingen en dan zie ik wel weer.
En hopen dat m'n volgende ziekteperiode dan nog heel veraf ligt...