Is dit nou later

We speelden ooit verstoppertje
In de pauze op het plein
We hadden grote dromen
Want we waren toen nog klein

De ene werd een voetballer
De ander werd een held
We geloofden in de toekomst
Want de meester had verteld

Jullie kunnen alles worden
Als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten
Tot je later groter bent

Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Een diploma vol met leugens
Waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nou later

We spelen nog verstoppertje
Maar niet meer op het plein
En de meeste zijn geworden
Wat ze toen niet wilde zijn

We zijn allemaal volwassen
Wie niet weg is gezien
En ik zou die hele choas
Nu toch helder moeten zien

Maar ik zie geen hand voor ogen
En het donker maakt me bang
Mamma, mamma...
Mag het licht aan op de gang

Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Een diploma vol met leugens
Waarop staat dat je de waarheid kent
Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nou later

Dankzij dit nummer begrijp ik Herbrand z'n motivatie.
De woorden, teksten en nummers die hij had uitgekozen voor de dienst waarmee hij afscheid nam van ons deze namiddag toonden wat hij bedoelde.
Het was prachtig en intens.
Ik ben niet de persoon die snel breekt, maar Vos heeft mij deze namiddag verschillende keren tot tranen gedwongen...

Goodbye

Ik herrinner mij Herbrand nog van in de kleuterklas. Vage herrinneringen maar sinds dan is hij er eigenlijk altijd al geweest in mijn leven.
Doorheen de lagere school vormden we met onze klas een vaste kliek. Toen was het leven nog simpel en gemakkelijk.
Achter de lagere school verwaterde de banden tussen alle klasgenoten zo wat maar mijn band met Vos bleef immer overeind.
Was het omwille van het feit dat hij zo dichtbij woonde of zo? Ik heb altijd geloofd van niet, ik kwam altijd al goed overeen met hem.
Hij wist mij immer te boeien en geen enkel moment stak hij mij tegen. Zijn gevoel voor humor en kennis omtrent allerlei zaken waren een voorbeeld voor velen van ons.
Jammer genoeg lukte het niet altijd om even frequent af te spreken maar dat verbeterde door het jeugdhuis.
Ik herrinner mij nog late zomeravonden dat hij en ik buiten voor de deur stonden te praten over vanalles en nog wat. Hoe we nooit een blad voor de mond namen en
zegden wat we dachten. Het zijn die avonden die ik nooit zal vergeten net zoals ik Vos nooit zal vergeten...
Hoeveel keer heb ik wel niet met hem aan de toog gestaan in de barst en hoeveel keer zijn we dan niet tesamen terug huiswaarts getrokken via een omweg langs
de schelde opdat we meer tijd zouden hebben om te praten. Ik kon gewoon alles kwijt aan Herbrand en hij gaf altijd een mening die verschilde van vele
andere mensen met wie ik over dezelfde conversaties voerde. Een andere mening maar tevens een nuttig perspectief die mij leerde om alles wat te relativeren.
In alles wat hij deed bemerkte ik telkens hoe intelligent hij eigenlijk wel niet was en telkenmale vroeg ik mij weer af hoe het toch kwam dat hij niet
meer kon bereiken dan dat hij deed. Ik keek op dat vlak naar hem op hoewel ikzelf nooit echt iets zou bereiken.
Ik heb Herbrand nooit op een negatieve manier kunnen bekijken. Zeker niet op de manier zoals wij het goed met elkaar konden vinden.
Hij was ook altijd sterk, hij kon erover praten maar hij brak nooit in mijn bijzijn.

Zoveel goede herrinneringen die geen mens meer kan afnemen.

Ik kan nu nog altijd niet geloven dat ik hem moet missen voor de rest van m’n leven. Hij was er gedurende meer dan 21 jaar en nu plots blijft er
een leegte over die niet kan gevuldt worden. Niemand kan in zijn voetstappen volgen. Je vervangt niet zomaar een vriend die je quasi je hele leven kent.
En vergeten is iets dat niet in mijn woordenboek staat. Zeker niet als het op Herbrand aankomt.
In mijn ogen was en is hij nog steeds een echte vriend en ik zal mij hem altijd herrinneren zoals we jaren hebben opgetrokken.
Met een lach en een ernstige conversatie, zoals ik slechts met weinigen heb mogen delen.
Hij was als een broer.
En ik hield van hem op die manier.
‘K mis u Vos en we zien elkander weer...

Thoughts Of A Fallen Friend

Vandaag heb ik zowat het meest absurde en zwaarste bericht gekregen in m’n leven...
Zo’n bericht waarbij voor enkele ogenblikken alles daadwerkelijk verstomd tot een monotome stilte. Je ziet enkel de woorden en probeert ze te begrijpen.
Zo’n bericht waarvan je echt niet kan omvatten wat er precies allemaal is gebeurd. En waarom, wanneer, hoe, wat, wie???
Zowat de hele dag liep ik ermee in m’n hoofd, constant herkauwend wat er in dat bericht stond. De afgelopen maanden overlopend op zoek naar iets van een zinnig antwoord op m’n vragen.
Wat voor antwoorden ik ook voor m’n gedachten haalde, geen enkel kan met zekerheid mij zeggen wat er daadwerkelijk is gebeurd.

Deze middag kreeg ik te horen dat een goede vriend van mij zelfmoord heeft gepleegd in het jeugdhuis waar hij meehielp.

Het bericht kwam van een andere vriend die het via z’n broer was te weten gekomen. Er was nog niet veel geweten over de omstandigheden en de reden blijft voor velen ook nu nog onbekend.
Er was wel een afscheidsbrief maar daar kennen waarschijnlijk slechts enkelen de inhoud van. Verschillende scenario’s van wat er was gebeurd passeerden de revue. De ene zei dat hij zichzelf had opgehagen nog een ander perspectief verhaalde dat hij zichzelf van het leven had benomen door middel van een overdosis medicatie.
Bleek uiteindelijk dat het laatste daadwerkelijk gebeurd was. Hij zou eerst nog het jeugdhuis zijn gaan opruimen alvorens hij het onbegrijpelijke deed.

Veel mensen (mij inclusief) hadden niet verwacht dat Herbrand dit zou doen. Ik had het niet verwacht maar ik kan ook niet echt zeggen dat het voor mij als een volkomen verrassing ter oren kwam. Ik had altijd al die mogelijkheid open gehouden voor hem. Het was een kleine mogelijkheid maar niet onbestaande...
Ik kende Herbrand al van in de kleuterklas zo’n goede 21 jaar geleden. We zijn quasi samen opgegroeid op school en in de buurt. Hij woont slechts op 2 minuten van mijn deur dus het gebeurde regelmatig dat we afspraken.
Ik herrinner mij nog zomeravonden waarbij we gewoon de hele avond voor z’n deur stonden te praten. Over zowat alles wat er maar in ons op kwam. Nooit geforceerd en altijd oprecht, zo was hij als je hem echt kende. Hij kwam uit voor zijn mening maar verwierp daarom niet perse die van een ander. Ik kwam hem nooit beu en hij verveelde mij eerlijk gezegd nooit.
Op een manier gaf hij mij altijd enige moed en geruststelling ook al was het niet bewust.
Ik kon nooit begrijpen dat iemand met zijn intelligentie en zachtaardige karakter op een manier zo introvert was en bang naar de buitenwereld toe. Hij was altijd vriendelijk...

Het doet mij echt pijn om over hem in de verleden tijd te praten. Al die dingen die we samen hebben besproken en gedaan. Al die uren lijken nu zo lang geleden.
Tijd lijkt te vervluchten en het verleden komt niet meer terug. Niets van wat we ooit hebben gedaan zal ooit terugkomen zodat we het kunnen overdoen. En dat spijt mij echt heel erg zwaar.
Zo stuurde hij mij enkele weken geleden nog een bericht om eens af te spreken om wat bij te praten en wegens omstandigheden is het dan uiteindelijk niet doorgegaan en dat is zowat het laatste dat ik van hem heb gehoord tot vandaag. Dat feit is echt enorm confronterend. Wat als ik nu daar gewoon was op ingegaan. Dan hadden we weer als vroeger zitten praten en wie weet wat er dan allemaal niet aan de orde zijn gekomen. Misschien zelfs de zaken die voor hem blijkbaar een probleem waren. Problemen die tot dit alles hadden geleidt. Dat weet ik nu natuurlijk niet maar het is toch wel pijnlijk om over na te denken. Hij was natuurlijk nog altijd één van m’n beste vrienden uiteindelijk. Ook al zagen we elkaar nu niet om te zeggen erg veel, we onderhielden toch contact na al die jaren.
Ik zag hem toch alleszins als iemand die vrij betekenisvol was in mijn leven. En het is moeilijk om te aanvaarden dat hij er niet meer zal zijn terwijl ik met dit leven nu verder ga.

Ik kan u nooit vergeten Vos. Er is een ster die mij altijd aan u zal herrinneren. Waar ik ook ga, ik neem u mee tot het bittere einde.
Het ga je goed...