Black sunday

Mijn voorspelling bleek waarheid.
Het was inderdaad een zware dag vandaag. Vanmorgen nog vrij goed kunnen uitslapen hoewel ik niet het gevoel had dat ik superfit of echt wakker was gedurende de volgende 2 uur daarop.
Eerst wat zaken gaan halen voor het middageten, gevolgd door het middageten zelf.
En erna ben ik dan direct doorgereden om naar de wedstrijd van onze dames B te gaan kijken. Ik was al iets laat omdat ik eerst nog moest eten. Maar ze stonden al mooi voor toen ik aan de sporthal toe kwam. Eens aldaar goeiedag gewenst aan de mensen die ik kende en heb ik dan naar de wedstrijd gekeken van de dames. Ondanks een dipje speelden ze nog vlot de tegenstander naar huis. De sfeer in de sporthal was zowieso al zwaar beladen. Maar op dat moment voelde je het echt op je neerdrukken. Net voor het einde van de match stond iedereen recht te applaudiseren en met tranen in de ogen. Dit resultaat was er eentje voor Evelien en ook wel voor haar vader Gomar die op de eerste rij in het publiek zat. De hele tijd had er een grote teddybeer op de bank gezeten van de dames met Evelien haar truitje aan en een foto van haar op z'n schoot. De hele ploeg kwam samen in het midden, waar nog eens een minuut stilte werd gehouden ter ere van haar. En daarna gingen ze met die kader naar Gomar om als groep het lijden te dragen. Zowat iedereen kon het niet laten om een traan weg te pinken. Veel applaus ter steun van de mensen die samen de pijn van verlies moeten dragen. En dat doet natuurlijk wel deugd, maar lang nadat het applaus is weggeëbd is die pijn er nog wel.
Daarna was het dan aan ons om te spelen. En uiteraard was er veel minder volk dat bleef keken maar ergens gaf het niet want dit ging geen schitterende match worden voor ons. Direct in het begin op achterstand gekomen en nooit meer bijgekomen. En eerlijk gezegd had ik er ook geen zin in. En mijn lichaam bleek dat nog eens extra te onderstrepen. Ik voelde mij te sloom. Mijn pijnlijke knie van vorige week viel nog wel mee maar m'n fysiek liet mij in de steek.
Iets verder in de wedstrijd kreeg ik dan nog eens een elleboog in mijn gezicht waardoor ik met bloedende lippen naar de bank mocht verhuizen. En kreeg ik daar dan nog een fout voor ook... Ik was van de scheidsrechters echt niet te spreken. Mijn goesting zakte nog verder onder het nulpunt zoals ze maar tegen ons bleven fluiten. En in de 2de helft werd het alleen maar erger. Op een bepaald ogenblik kreeg ik de gevreesde "kiekebil" recht boven mijn knie die mij al de hele week zoveel parten heeft gespeeld. En na enkele minuten kon ik het niet meer hebben en kreeg ik vervanging.
Ik was zo diep gefrustreerd, teleurgesteld in mezelf, kwaad en had ergens vanbinnen zoveel opgekropte pijn.
En ik brak gewoon op die moment, ik kon het niet meer aan...
Ik zat neer op de bank en begon gewoon te huilen en diep te snikken in m'n shirt. En kon niet stoppen. Het was mij echt gewoon teveel op die moment. Alles tesamen van de afgelopen weken, maanden, jaren moest eruit.
En dus bleef ik de rest van de wedstrijd gewoon op de bank zitten. En kreeg ik met veel begrip van iedereen steun, schouderklopjes en zo. En ik waardeer het echt allemaal van eenieder van hem. Maar ik moest even alles eruit gooien. En niemand anders kon mij daarbij helpen.
Na de match mankte ik dan naar de kleedkamer waar ik onder de douche wat verder kon uithuilen zonder dat ik er veel mensen mee stoorde. Het was niet meteen mijn beste dag van de afgelopen maanden.
Ik heb de afgelopen dagen verschillende reacties, telefoons en mensen gehad die mij aanspraken over alles wat ik hier al heb neergeschreven deze week. En ik wil dan ook langs deze weg iedereen bedanken die gewoon al de moeite heeft genomen om dit te lezen. Het is meestal een hele boterham. En het is zeker niet de meest aangename lectuur om lezen. Maar dit is een manier voor mij om er mee om te gaan. Verwerken door het allemaal van mij af te schrijven. En dat heb ik de laatste tijd te weinig gedaan.
Dank u om met mij mee te leven.
Als de tijd er ooit is zal ik hetzelfde doen voor jullie...

Sadness feels better when shared...

Vanmiddag was het dan zo ver...
Na de bewogen week die woensdag begon met dat onverwachte nieuws was het tijd voor een weekend van "afscheid". Jeff en ik gingen rond 11u naar het funerarium van D'hondt om daar de laatste groet te brengen of hoe je het ook wil noemen.
Ik had mij voorgenomen van mijn kostuum aan te doen. Op die manier kon ik zo plechtig mogelijk mijn sympathie tonen. Dus deed ik mijn meest zwarte kostuum aan, iets wat ik anders altijd wel breek met een anders-gekleurde das...
We kwamen daar 11u stipt toe en Gomar was nog bezig met allerlei zaken te regelen met de mensen van het funerarium. Dus besloten we om hem iets later te begroeten en eerst even te gaan zien naar ons Evelien.
We werden tot daar begeleidt en werden dan in een kamer achtergelaten die als het ware als een verlichte tombe. Zo van het soort dat je in de middeleeuwen had. Ze lag er met gevouwen handen met enkele typerende objecten rond haar en een de foto van op de persvoorstelling boven haar. Een scheidsrechtertruitje lag naast haar eigen truitje aan het voeteinde. Er was niets natuurlijk aan het beeld dat je krijgt voorgeschoteld op zo'n gelegenheden.
Jeff zei het vlakaf:"This ain't right". Zowel het beeld als het feit dat zij daar lag na slechts 21 jonge jaren. Een week eerder vol levenslust en nu zo doods. Het klopte inderdaad helemaal niet.
Verder konden we gewoon geen woord uiten. We stonden daar maar te kijken gedurende enkele minuten. En wat valt er ook te zeggen op zo'n moment? Er is niets dat je kunt veranderen aan wat is gebeurd. Je probeert gewoon ergens vanbinnen afscheid te nemen van haar wereldse voorkomen. Ook al weet je dat je dat totaal niet wilt.
Jeff had het even moeilijk als ik. En hij maakte als eerste aanstalten om naar buiten te gaan. En ik volgde hem direct. Het had geen zin om daar te blijven staan kijken. Dit was alleszins niet de manier waarop ik mij haar wou herinneren. Want zoals ze daar lag was ze het totale tegendeel van wat ze in werkelijk altijd geweest was.
Eens uit die kamer hadden we even tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en ons te herpakken. Het was een enorm confronterend gebeuren. En ik had het al eens meegemaakt met mijn grootvader vorig jaar. Maar van hem kon ik het gemakkelijker aanvaarden. En toch heeft die vorige ervaring mij geholpen om mij vandaag sterk te houden. Het is niet dat ik daarom minder verdriet heb en dat ik haar minder graag heb gezien. Maar het maakt het wel iets gemakkelijker om er mee om te gaan.
Haar vader kwam dan goeiedag zeggen en dan kon ik eindelijk mijn medeleven met hem uitdrukking geven. Een handdruk met de andere hand nog eens boven de zijne wordt altijd door iedereen geapprecïeerd. Het is een teken van oprechtheid en medeleven. En ik vond dat hij zich enorm sterk hield. Hij had wel een moeilijk moment, maar wie kan hem dat nu kwalijk nemen?
Ik vind het echt spijtig dat ik niet op de dienst zal kunnen aanwezig zijn met iedereen die ze gekend heeft. Werk verhinderd mij (tenzij ik er nog een mouw kan aanpassen) om samen afscheid te nemen van haar.
Daarom ook dat ik vandaag gegaan ben. Hoewel ik dit helemaal niet graag doe, want het vertekent toch altijd het beeld dat je van iemand hebt.
Uiteindelijk tekenden we dan allebei het register dat er lag. Jeff zei dat ik eerst mocht gaan. En voor 1 keer in mijn leven wist ik niet meteen wat schrijven. Ik, die altijd inspiratie heb en op alles iets weet te zeggen.
Ik stond daar gewoonweg zonder woorden en moest al even denken voor ik iets toepasselijk wist neer te schrijven.
Uiteindelijk kwam het neer op het volgende: "'k ga u enorm missen, sinds woensdag maakt een eeuwig verdriet deel uit van mijn bestaan."
En ook dat is nog veel te weinig. Want ik weet zeker dat ik het beter zal kunnen verwoorden eens ik alles heb laten bezinken. En als die tijd zover is zal ik dat dan ook zeker doen. Maar nu nog niet...
Daarna gingen we terug naar onze wagens. We vroegen elkaar of het wel zou gaan, en gaven elkaar nog een troostende knuffel. Sadness feels better when shared...
Morgen volgt er nog een dag waar we als club dan allemaal terugdenken aan wat ze voor ons heeft mogen betekenen. Voor iedere match een minuut stilte en iedereen speelt dan met een zwart rouwbandje.
Ook al zou ik beter niet spelen doordat ik last heb van mijn knie. Toch zal ik meedoen gewoon al om mijn eer te betonen. In your honor I will live my life to the best that I can.
Het belooft een zware dag te worden...

Dood & leven

Twee dagen later...
Het ongeloof en de verbazing hebben plaats gemaakt voor droefheid en aanvaarding.
Uiteindelijk hoort de dood nu eenmaal bij het leven. En in sommige gevallen komt het helemaal ongelegen en veel te vroeg. Maar dat denken we natuurlijk bij iedereen van wie we ze graag hebben als ze komen te sterven. Het is altijd veel te vroeg, of het nu grootouders of vrienden zijn. We willen ze altijd nog wat langer bij ons hebben, en het liefst van al hen nooit zien sterven.
En dit geval is natuurlijk niet anders. Evelien heeft zo'n grote impact gehad op het leven van velen. Dat valt ook na te lezen op haar facebook dat nu zowat een rouwregister is geworden op die twee dagen dat ze niet meer in ons leven is.
De dood als deel van het leven.
Maar wat doe je dan als dat leven eigenlijk nog echt moest beginnen? Hoe kan de dood dan er deel van uitmaken? En hoe moet alle familie en vrienden dat verwerken?
Dag na dag zullen we moeten doorgaan. Het heeft geen zin om dit alles te willen ontlopen en te vergeten. Want dan zal je uiteindelijk haar ook vergeten.
En dat is natuurlijk wel het laatste wat we willen, dat zou wel het ergste zijn dat we Evelien zouden kunnen aandoen.
Ik heb gisteren gezien dat de begrafenis volgende week woensdag om 14u plaats vindt. Ik moet die dag jammer genoeg gaan werken en verlof kan ik niet krijgen. En ik heb het er moeilijk mee dat ik dan geen afscheid van haar zal kunnen nemen.
Gelukkig is er wel de mogelijkheid om haar een laatste groet te brengen en ik zal waarschijnlijk morgenochtend rond 11u samen met Jeff mijn respect gaan betuigen.
Het is dan ook het minste dat we kunnen doen na al die jaren dat we haar gekend hebben.
De pijn zal uiteindelijk wel slijten en de herinneringen zal ik altijd bij mij houden.
En net als iedereen die mij ooit nauw aan het hart lag zal ik de gedachte aan haar levende houden tot ik er zelf het loodje bij neerleg...

Hear my prayer for her...

Een halve dag verder en ik zie nu het totaalbeeld...
Blijkt nu uiteindelijk dat Evelien aan een longembolie is bezweken deze morgen.
Ze werd nog naar het ziekenhuis gevoerd maar het heeft niet mogen baten. Rond 20 na 6 werd ze in het ziekenhuis uitgeschreven.
De reacties van alle mensen die haar kenden is veelal een van onbegrip en verdriet.
En hoe kan het ook anders als iemand na slechts 21 jaar het leven moet laten. Niemand zou zo snel mogen heen gaan. Het leven moet nog beginnen, en zij heeft daar nooit de kans toe gehad.
Ik heb het al herhaalde malen heel moeilijk gehad vandaag. Ik vind nergens afleiding en steeds moet ik terugdenken aan de dingen die we samen hebben gedaan. De vele momenten die we mochten onnozel doen en waar ze mij graag plaagde of een ferme klop tegen m'n bovenarm gaf. Maar het kon mij niet deren want ik wist van wie het kwam.
Ik probeerde dan deze avond m'n zinnen te verzetten door naar onze training te gaan zien maar ook dacht mocht niet baten. Ik werd gewoon constant aan haar herinnerd terwijl ik op de bank zat te kijken en ik kon het dan ook niet laten om m'n tranen te laten.
Achteraf besloot ik van met m'n fiets richting "De knuup" te gaan om wat verstrooïing te vinden bij onze Jochen die ik al een hele tijd niet had gezien.
Maar ook daar was het hoofdonderwerp ons Evelientje. Iedereen is ervan aangedaan. En hoewel enkele glazen rum-cola en andere onderwerpen mij halvelings wisten af te leiden, toch reed ik naar huis met haar glimlach en doening in mijn gedachten.
Om van dat lege gevoel vanbinnen nog maar te zwijgen...
En ik kon niet anders dan bedenken: als ik hier al zoveel moeite mee heb, hoe zou het dan zijn mocht ik Fie of nog iemand anders die nog dichter bij mij staat verliezen?
Dat kon mij enigzins nog wat troost schenken, hoewel het van korte duur was. Want het feit, is dat Smetje nu echt gewoon voor altijd weg is. En gelukkig heb ik nog Fie en al mijn andere goede vrienden. Want dit alleen doorstaan zou verdomd heel hard zijn...
Ik leef volledig mee met iedereen die haar gekend heeft en in het bijzonder haar vader die het nu ongetwijfeld het hardst te verduren heeft. Hij is nu eenmaal het enige kwijtgeraakt wat hij had in dit leven. Ik wens hem alle sterkte van de wereld.
Rest In Peace Evelien De Smet...

As daylight dies...

Ik weet eigenlijk niet goed meer hoe ik hieraan begin...
Vanmiddag sta ik op met het gedacht dat het wederom een gewone dag wordt.
En zoals gewoonlijk overloop ik even m'n news feed op facebook. Even kijken wat er in de digitale wereld leeft. Meestal valt er niet veel noemenswaardig te zien.
En toch was er een berichtje dat opviel.
Dus ik keek even verder en vol ongeloof klikte ik door naar het profiel in kwestie.
En zoals ik de reacties had nagelezen bleef het ongeloof maar toenemen. Om nog maar te zwijgen over de vragen waarmee ik achterbleef.

Evelien De Smet is er niet meer...
Wat er precies is gebeurd weet ik momenteel nog niet. Was het een ongeluk of zelfmoord, ik wacht nog op bericht van eender wie die het mij kan bevestigen. Maar in wezen verandert dat niets aan het feit dat ze er niet meer is.
Zondag ging ze nog mee naar onze match. Zaten we nog in de wagen op weg naar daar te zeveren en te doen.
En nu, 3 dagen later krijg ik dan te horen dat ze dood is.
What the fuck!?
'k vond haar dan nog wel de leukste van onze damesploeg (no offense aan de andere), en 'k kende haar al van toen ik nog bij Fireballs speelde enkele jaren geleden.
'k kon der altijd wel mee klappen of onnozel doen.
En nu is ze er niet meer...
Dit wordt een harde noot om kraken. En eigenlijk wil ik hier nu niet mee omgaan.
En hoe kan ik dat ook? Ze zou eens moeten weten hoeveel ik haar wel niet zal missen.
En dat is dan ook wel de fout dat velen van ons zullen hebben gemaakt.
Haar nooit echt getoond hebben hoeveel we ze daadwerkelijk wel ten gronde appreciëren.
Hoe graag we ze we wel echt hadden.
En dan als het te laat is, dan pas worden we wakker...
Het spijt mij dat ik haar dat veel te weinig heb gezegd. Ik zag haar misschien veel liever dan ik had willen toegeven.
Nog iemand die is heengegaan waarvoor ik mijn ster heb laten tatoeëren...
Ik zal u nooit vergeten.
Rust in vrede...