Vorige week in het nieuws:
Twee doden na crash deltavlieger
WEVELGEM (BELGA, DS) - De piloot (27) en zijn vrouwelijke passagier (29) vonden de dood toen hun deltavlieger neerstortte.
Tragisch nieuws in elk geval maar de dag erna vernam ik dat die vrouwelijke passagier de vriendin bleek te zijn van File, een goede maat van me. Jammer genoeg had ik de afgelopen maanden niet erg veel meer van hem gehoord aangezien hij reeds enkele tijd bij haar in woonde. En blijkbaar ging het echt heel goed met hen samen.
Vorige week zondag dan waren ze allebei op het vliegveld van Moortsele en zag Kathy het wel zitten om eens mee te vliegen met een deltavlieger. Filip (die zelf ook vliegt, hoewel niet met deltavliegers) moedigde haar aan om het te doen. De piloot van de vlieger zou al meer dan 10 jaar ervaring hebben dus leek alles onder controle voor wat een routine vlucht zou moeten zijn.
File hielp haar nog in het pak en gespte haar vast in de deltavlieger.
Alles leek in orde bij het opstijgen maar na enkele minuten sloeg dan het noodlot toe. Op vrij grote hoogte klapten de vleugels toe en storte het tuig neer naar de grond...
Geen van de beide overleefden de crash en File heeft het allemaal zien gebeuren. Hij was er als eerste bij de plaats van het ongeluk.
Deze absurde gebeurtenis lijkt alsof uit een film geplukt te zijn. Maar dit is de harde realiteit. Een feit waar nu niemand nog omheen kan. Kathy is er niet meer en die klap is enorm zwaar, zowel voor de familie als voor File.
Geen enkele man kan dit meemaken en niet breken...
Gelukkig zijn er vele mensen die zo goed mogelijk proberen om hen op te vangen en proberen om troost te brengen. Vele moedige pogingen maar ik vrees dat het allemaal niet zo goed zal helpen voor File als men hoopt. Ik kan mij wel tot op een bepaald niveau inbeelden hoe kapot en verdooft dat hij zich moet voelen. Woorden kunnen nu niet de pijn wegnemen die hij voelt.
Op de myspace van Kathy heeft hij sinds de crash regelmatig zijn hart gelucht alsof hij nog tegen haar praat. In ieder stuk dat hij schrijft kun je gewoon merken dat zij voor hem die echte ware liefde was. Het is werkelijk hartverscheurend om zijn bevindingen en gedachten te lezen en ergens diep in u breekt er iets bij het beseffen hoe erg dit wel niet is.
Vanmorgen ben ik dan naar de begrafenis gegaan in Oostwinkel. De kerk zat afgeladen vol en zelfs buiten stond er nog genoeg volk om de kerk nog eens te kunnen vullen. Toen de familie toekwam liep File vanvoor hand in hand met haar ouders en de rest van de familie achter hen. Hij zag er volledig kapot uit bij dit laatste afscheid van de vrouw die voor hem alles in de wereld was.
Tijdens de dienst kreeg ik dan iets te horen dat ik wat ik nog niet wist en wat de gehele situatie enkel nog oneindig veel erger maakte. Ze hadden namelijk plannen gehad om dit jaar te trouwen...
Het lijkt inderdaad wel alsof File niet gelukkig mag zijn. Nu hij eindelijk eens iemand vond die voor hem bestemd was, met wie hij een relatie had die veel diepgaander was dan de relatie met zichzelf. Iemand die hem tot rust bracht en zijn gewoonten veranderde naar die van iemand die zich eindelijk settled. En nu alles eindelijk op rolletjes liep en quasi perfectie benaderde gooien ze deze gebeurtenis naar hem...
Alle plannen, alle mooie momenten, al het goede lijkt plots van de wereld geveegd te worden en gereduceerd tot slechts herinneringen. Hoe kun je zoiets te boven komen? Hoe kun je doorgaan met leven terwijl de enige persoon die je doodgraag ziet van je wordt ontnomen zodat je ze nooit meer kunt zien of aanraken.
Ik kan het gevoel dat hij heeft ongeveer vergelijken met wat ik vroeger al heb meegemaakt waar ik telkens achterbleef met m’n gevoelens en plannen op het einde van bepaalde belangrijke relaties in m’n leven. Met dat verschil dat ik wel nog de kans heb om met hen af te spreken en dingen te doen. Mocht ik hetzelfde van hem hebben meegemaakt zou ik waarschijnlijk eraan ten onder zijn gegaan.
Ik voel volledig met hem mee en hij heeft mijn steun hoewel File zelf de lange en zware weg uit de hel zal moeten afleggen.
Ik wens hem enorm veel sterkte toe. Opdat hij ooit het licht weer mag zien...
R.I.P. Kathy Madou (13-1-’08)
Ik zou zo graag bij je zijn,
je zien, je horen, je warmte voelen.
Maar dat kan nu niet meer.
Ik zou zo graag nog zoveel aan jou vertellen,
je zien lachen , knikken of afkeurend nee schudden.
Maar dat kan nu niet meer.
Ik mis je, dag en nacht.
De pijn is soms veel te hard.
Dan wil ik bij je zijn, altijd weer.
Daarom weet ik dat het verlies van jou,
die leegte, nooit wordt opgevuld.
Dat het nooit went, omdat ik weet
dat jij onvervangbaar bent.
Ik voel het, ik hoor het,
ik zie het in al die kleine dingen.
Dat wil ik je vertellen, elke dag opnieuw.
Maar als ik heel goed luister
dan zeg jij in mijn hart
wat jij ervan denkt, hoe jij het zou doen.
Als ik eerlijk mag zijn, dan weet ik
dat jij altijd bij mij bent, diep in mij...
