Wat kan een mens toch enorm veel veranderen op 10 jaar tijd...
Toen ik vannacht alvorens te gaan slapen nog eens iets wou opzoeken in mijn hoop geschreven herrinneringen ben ik even blijven plakken in het verleden.
Mijn allermeest onregelmatige dagboek dat werdt aangevuld met brieven en gedichten nam mij terug naar de eeuwwisseling en het daaropvolgende jaar. Het verschil van hoe ik toen was en hoe ik nu door het leven ga is niets minder dan hallucinant.
Als ik kijk hoeveel er gebeurde op veel kortere tijdspannes dan wat ik nu gewend ben. Het leek wel of iedere week iets drastisch veranderde in mijn leefwereld van toen. Mijn visie op het leven was tevens een van onregelmaat. Hoewel er toen ook altijd wel een wantrouwende kant van mij was die meer neigde naar een negatieve kant van alles wat ik mee maakte... Mijn steeds falende poging tot relaties en het willen van het onbereikbare bezorgden mij alle nodige frustraties die er enkel bijdroegen aan mijn deprimerende wezen.
Dat ik mij niet goed in mijn vel voelde was duidelijk te zien voor zowat iedereen die mij toen ook maar een beetje kende. En dat alles uitte zich dan ook in talrijke stukken poëzie en neergeschreven flarden dagboek.
Het was vreemd om mij terug in te leven in de Jona van 10 jaar geleden. En toch had ik niet zo heel erg veel moeite nodig om terug te kunnen voelen wat ik toen voelde. Ik denk dat je het verleden nooit echt verliest en altijd wel mee draagt ook al besef je het zelden.
Hoe voel ik het verschil nu aan na die 10 jaar die ondertussen zijn verstreken?
Ik voel mij een heel stuk stabieler en gelukkiger dan ik toen deed. En dat allemaal omdat ik in die tussentijd enorm veel heb bijgeleerd op vlak van relaties en het leven van alle dag. Ik ben heel veel op m'n bek gegaan maar iedere keer dat ik terug recht krabbelde heb ik mijn lessen eruit getrokken en ben ik doorgegaan. Altijd strevend om een beter persoon te worden en in het proces een verschil te maken voor de mensen rondom mij.
Toegegeven dat het niet altijd even gemakkelijk of zelfs haalbaar was. En natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt, maar als je het leven doorgaat met spijt kan je nooit je volle potentieel halen...
Wat ik dan ook nog heb opgemerkt is hoe weinig mensen van toen nog actief deel uitmaken van mijn leven nu. Natuurlijk leren we constant nieuwe mensen kennen langs onze levensweg maar hoeveel van die mensen maken een blijvende impact en zijn vrienden voor het leven? Ik ben tot de uiteindelijke conclusie gekomen dat het er voor mij eigenlijk maar twee zijn die ik tot de dag van vandaag nog altijd hoor en kan vertrouwen. En ik ben hen daar dan zodanig dankbaar voor dat er eigenlijk niet genoeg woorden voor zijn.
Natuurlijk ben ik achteraf nog wel enkele mensen tegengekomen die minstens even dierbaar zijn geworden. Maar slechts die 2 personen maken nu al iets meer dan 10 jaar een belangrijk deel uit van mijn leven. En sinds het verlies van mijn dierbare Herbrand ben ik ze nog meer gaan apprecïeren omdat ik niets meer als vanzelfsprekend wil nemen.
Ik ben dankbaar voor de persoon die ik nu ben geworden. En het zou niet gelukt zijn zonder de mensen die ik in die 10 jaar heb gekend...
