Sadness feels better when shared...

Vanmiddag was het dan zo ver...
Na de bewogen week die woensdag begon met dat onverwachte nieuws was het tijd voor een weekend van "afscheid". Jeff en ik gingen rond 11u naar het funerarium van D'hondt om daar de laatste groet te brengen of hoe je het ook wil noemen.
Ik had mij voorgenomen van mijn kostuum aan te doen. Op die manier kon ik zo plechtig mogelijk mijn sympathie tonen. Dus deed ik mijn meest zwarte kostuum aan, iets wat ik anders altijd wel breek met een anders-gekleurde das...
We kwamen daar 11u stipt toe en Gomar was nog bezig met allerlei zaken te regelen met de mensen van het funerarium. Dus besloten we om hem iets later te begroeten en eerst even te gaan zien naar ons Evelien.
We werden tot daar begeleidt en werden dan in een kamer achtergelaten die als het ware als een verlichte tombe. Zo van het soort dat je in de middeleeuwen had. Ze lag er met gevouwen handen met enkele typerende objecten rond haar en een de foto van op de persvoorstelling boven haar. Een scheidsrechtertruitje lag naast haar eigen truitje aan het voeteinde. Er was niets natuurlijk aan het beeld dat je krijgt voorgeschoteld op zo'n gelegenheden.
Jeff zei het vlakaf:"This ain't right". Zowel het beeld als het feit dat zij daar lag na slechts 21 jonge jaren. Een week eerder vol levenslust en nu zo doods. Het klopte inderdaad helemaal niet.
Verder konden we gewoon geen woord uiten. We stonden daar maar te kijken gedurende enkele minuten. En wat valt er ook te zeggen op zo'n moment? Er is niets dat je kunt veranderen aan wat is gebeurd. Je probeert gewoon ergens vanbinnen afscheid te nemen van haar wereldse voorkomen. Ook al weet je dat je dat totaal niet wilt.
Jeff had het even moeilijk als ik. En hij maakte als eerste aanstalten om naar buiten te gaan. En ik volgde hem direct. Het had geen zin om daar te blijven staan kijken. Dit was alleszins niet de manier waarop ik mij haar wou herinneren. Want zoals ze daar lag was ze het totale tegendeel van wat ze in werkelijk altijd geweest was.
Eens uit die kamer hadden we even tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en ons te herpakken. Het was een enorm confronterend gebeuren. En ik had het al eens meegemaakt met mijn grootvader vorig jaar. Maar van hem kon ik het gemakkelijker aanvaarden. En toch heeft die vorige ervaring mij geholpen om mij vandaag sterk te houden. Het is niet dat ik daarom minder verdriet heb en dat ik haar minder graag heb gezien. Maar het maakt het wel iets gemakkelijker om er mee om te gaan.
Haar vader kwam dan goeiedag zeggen en dan kon ik eindelijk mijn medeleven met hem uitdrukking geven. Een handdruk met de andere hand nog eens boven de zijne wordt altijd door iedereen geapprecïeerd. Het is een teken van oprechtheid en medeleven. En ik vond dat hij zich enorm sterk hield. Hij had wel een moeilijk moment, maar wie kan hem dat nu kwalijk nemen?
Ik vind het echt spijtig dat ik niet op de dienst zal kunnen aanwezig zijn met iedereen die ze gekend heeft. Werk verhinderd mij (tenzij ik er nog een mouw kan aanpassen) om samen afscheid te nemen van haar.
Daarom ook dat ik vandaag gegaan ben. Hoewel ik dit helemaal niet graag doe, want het vertekent toch altijd het beeld dat je van iemand hebt.
Uiteindelijk tekenden we dan allebei het register dat er lag. Jeff zei dat ik eerst mocht gaan. En voor 1 keer in mijn leven wist ik niet meteen wat schrijven. Ik, die altijd inspiratie heb en op alles iets weet te zeggen.
Ik stond daar gewoonweg zonder woorden en moest al even denken voor ik iets toepasselijk wist neer te schrijven.
Uiteindelijk kwam het neer op het volgende: "'k ga u enorm missen, sinds woensdag maakt een eeuwig verdriet deel uit van mijn bestaan."
En ook dat is nog veel te weinig. Want ik weet zeker dat ik het beter zal kunnen verwoorden eens ik alles heb laten bezinken. En als die tijd zover is zal ik dat dan ook zeker doen. Maar nu nog niet...
Daarna gingen we terug naar onze wagens. We vroegen elkaar of het wel zou gaan, en gaven elkaar nog een troostende knuffel. Sadness feels better when shared...
Morgen volgt er nog een dag waar we als club dan allemaal terugdenken aan wat ze voor ons heeft mogen betekenen. Voor iedere match een minuut stilte en iedereen speelt dan met een zwart rouwbandje.
Ook al zou ik beter niet spelen doordat ik last heb van mijn knie. Toch zal ik meedoen gewoon al om mijn eer te betonen. In your honor I will live my life to the best that I can.
Het belooft een zware dag te worden...