Dood & leven

Twee dagen later...
Het ongeloof en de verbazing hebben plaats gemaakt voor droefheid en aanvaarding.
Uiteindelijk hoort de dood nu eenmaal bij het leven. En in sommige gevallen komt het helemaal ongelegen en veel te vroeg. Maar dat denken we natuurlijk bij iedereen van wie we ze graag hebben als ze komen te sterven. Het is altijd veel te vroeg, of het nu grootouders of vrienden zijn. We willen ze altijd nog wat langer bij ons hebben, en het liefst van al hen nooit zien sterven.
En dit geval is natuurlijk niet anders. Evelien heeft zo'n grote impact gehad op het leven van velen. Dat valt ook na te lezen op haar facebook dat nu zowat een rouwregister is geworden op die twee dagen dat ze niet meer in ons leven is.
De dood als deel van het leven.
Maar wat doe je dan als dat leven eigenlijk nog echt moest beginnen? Hoe kan de dood dan er deel van uitmaken? En hoe moet alle familie en vrienden dat verwerken?
Dag na dag zullen we moeten doorgaan. Het heeft geen zin om dit alles te willen ontlopen en te vergeten. Want dan zal je uiteindelijk haar ook vergeten.
En dat is natuurlijk wel het laatste wat we willen, dat zou wel het ergste zijn dat we Evelien zouden kunnen aandoen.
Ik heb gisteren gezien dat de begrafenis volgende week woensdag om 14u plaats vindt. Ik moet die dag jammer genoeg gaan werken en verlof kan ik niet krijgen. En ik heb het er moeilijk mee dat ik dan geen afscheid van haar zal kunnen nemen.
Gelukkig is er wel de mogelijkheid om haar een laatste groet te brengen en ik zal waarschijnlijk morgenochtend rond 11u samen met Jeff mijn respect gaan betuigen.
Het is dan ook het minste dat we kunnen doen na al die jaren dat we haar gekend hebben.
De pijn zal uiteindelijk wel slijten en de herinneringen zal ik altijd bij mij houden.
En net als iedereen die mij ooit nauw aan het hart lag zal ik de gedachte aan haar levende houden tot ik er zelf het loodje bij neerleg...