Black sunday

Mijn voorspelling bleek waarheid.
Het was inderdaad een zware dag vandaag. Vanmorgen nog vrij goed kunnen uitslapen hoewel ik niet het gevoel had dat ik superfit of echt wakker was gedurende de volgende 2 uur daarop.
Eerst wat zaken gaan halen voor het middageten, gevolgd door het middageten zelf.
En erna ben ik dan direct doorgereden om naar de wedstrijd van onze dames B te gaan kijken. Ik was al iets laat omdat ik eerst nog moest eten. Maar ze stonden al mooi voor toen ik aan de sporthal toe kwam. Eens aldaar goeiedag gewenst aan de mensen die ik kende en heb ik dan naar de wedstrijd gekeken van de dames. Ondanks een dipje speelden ze nog vlot de tegenstander naar huis. De sfeer in de sporthal was zowieso al zwaar beladen. Maar op dat moment voelde je het echt op je neerdrukken. Net voor het einde van de match stond iedereen recht te applaudiseren en met tranen in de ogen. Dit resultaat was er eentje voor Evelien en ook wel voor haar vader Gomar die op de eerste rij in het publiek zat. De hele tijd had er een grote teddybeer op de bank gezeten van de dames met Evelien haar truitje aan en een foto van haar op z'n schoot. De hele ploeg kwam samen in het midden, waar nog eens een minuut stilte werd gehouden ter ere van haar. En daarna gingen ze met die kader naar Gomar om als groep het lijden te dragen. Zowat iedereen kon het niet laten om een traan weg te pinken. Veel applaus ter steun van de mensen die samen de pijn van verlies moeten dragen. En dat doet natuurlijk wel deugd, maar lang nadat het applaus is weggeëbd is die pijn er nog wel.
Daarna was het dan aan ons om te spelen. En uiteraard was er veel minder volk dat bleef keken maar ergens gaf het niet want dit ging geen schitterende match worden voor ons. Direct in het begin op achterstand gekomen en nooit meer bijgekomen. En eerlijk gezegd had ik er ook geen zin in. En mijn lichaam bleek dat nog eens extra te onderstrepen. Ik voelde mij te sloom. Mijn pijnlijke knie van vorige week viel nog wel mee maar m'n fysiek liet mij in de steek.
Iets verder in de wedstrijd kreeg ik dan nog eens een elleboog in mijn gezicht waardoor ik met bloedende lippen naar de bank mocht verhuizen. En kreeg ik daar dan nog een fout voor ook... Ik was van de scheidsrechters echt niet te spreken. Mijn goesting zakte nog verder onder het nulpunt zoals ze maar tegen ons bleven fluiten. En in de 2de helft werd het alleen maar erger. Op een bepaald ogenblik kreeg ik de gevreesde "kiekebil" recht boven mijn knie die mij al de hele week zoveel parten heeft gespeeld. En na enkele minuten kon ik het niet meer hebben en kreeg ik vervanging.
Ik was zo diep gefrustreerd, teleurgesteld in mezelf, kwaad en had ergens vanbinnen zoveel opgekropte pijn.
En ik brak gewoon op die moment, ik kon het niet meer aan...
Ik zat neer op de bank en begon gewoon te huilen en diep te snikken in m'n shirt. En kon niet stoppen. Het was mij echt gewoon teveel op die moment. Alles tesamen van de afgelopen weken, maanden, jaren moest eruit.
En dus bleef ik de rest van de wedstrijd gewoon op de bank zitten. En kreeg ik met veel begrip van iedereen steun, schouderklopjes en zo. En ik waardeer het echt allemaal van eenieder van hem. Maar ik moest even alles eruit gooien. En niemand anders kon mij daarbij helpen.
Na de match mankte ik dan naar de kleedkamer waar ik onder de douche wat verder kon uithuilen zonder dat ik er veel mensen mee stoorde. Het was niet meteen mijn beste dag van de afgelopen maanden.
Ik heb de afgelopen dagen verschillende reacties, telefoons en mensen gehad die mij aanspraken over alles wat ik hier al heb neergeschreven deze week. En ik wil dan ook langs deze weg iedereen bedanken die gewoon al de moeite heeft genomen om dit te lezen. Het is meestal een hele boterham. En het is zeker niet de meest aangename lectuur om lezen. Maar dit is een manier voor mij om er mee om te gaan. Verwerken door het allemaal van mij af te schrijven. En dat heb ik de laatste tijd te weinig gedaan.
Dank u om met mij mee te leven.
Als de tijd er ooit is zal ik hetzelfde doen voor jullie...