Thoughts Of A Fallen Friend

Vandaag heb ik zowat het meest absurde en zwaarste bericht gekregen in m’n leven...
Zo’n bericht waarbij voor enkele ogenblikken alles daadwerkelijk verstomd tot een monotome stilte. Je ziet enkel de woorden en probeert ze te begrijpen.
Zo’n bericht waarvan je echt niet kan omvatten wat er precies allemaal is gebeurd. En waarom, wanneer, hoe, wat, wie???
Zowat de hele dag liep ik ermee in m’n hoofd, constant herkauwend wat er in dat bericht stond. De afgelopen maanden overlopend op zoek naar iets van een zinnig antwoord op m’n vragen.
Wat voor antwoorden ik ook voor m’n gedachten haalde, geen enkel kan met zekerheid mij zeggen wat er daadwerkelijk is gebeurd.

Deze middag kreeg ik te horen dat een goede vriend van mij zelfmoord heeft gepleegd in het jeugdhuis waar hij meehielp.

Het bericht kwam van een andere vriend die het via z’n broer was te weten gekomen. Er was nog niet veel geweten over de omstandigheden en de reden blijft voor velen ook nu nog onbekend.
Er was wel een afscheidsbrief maar daar kennen waarschijnlijk slechts enkelen de inhoud van. Verschillende scenario’s van wat er was gebeurd passeerden de revue. De ene zei dat hij zichzelf had opgehagen nog een ander perspectief verhaalde dat hij zichzelf van het leven had benomen door middel van een overdosis medicatie.
Bleek uiteindelijk dat het laatste daadwerkelijk gebeurd was. Hij zou eerst nog het jeugdhuis zijn gaan opruimen alvorens hij het onbegrijpelijke deed.

Veel mensen (mij inclusief) hadden niet verwacht dat Herbrand dit zou doen. Ik had het niet verwacht maar ik kan ook niet echt zeggen dat het voor mij als een volkomen verrassing ter oren kwam. Ik had altijd al die mogelijkheid open gehouden voor hem. Het was een kleine mogelijkheid maar niet onbestaande...
Ik kende Herbrand al van in de kleuterklas zo’n goede 21 jaar geleden. We zijn quasi samen opgegroeid op school en in de buurt. Hij woont slechts op 2 minuten van mijn deur dus het gebeurde regelmatig dat we afspraken.
Ik herrinner mij nog zomeravonden waarbij we gewoon de hele avond voor z’n deur stonden te praten. Over zowat alles wat er maar in ons op kwam. Nooit geforceerd en altijd oprecht, zo was hij als je hem echt kende. Hij kwam uit voor zijn mening maar verwierp daarom niet perse die van een ander. Ik kwam hem nooit beu en hij verveelde mij eerlijk gezegd nooit.
Op een manier gaf hij mij altijd enige moed en geruststelling ook al was het niet bewust.
Ik kon nooit begrijpen dat iemand met zijn intelligentie en zachtaardige karakter op een manier zo introvert was en bang naar de buitenwereld toe. Hij was altijd vriendelijk...

Het doet mij echt pijn om over hem in de verleden tijd te praten. Al die dingen die we samen hebben besproken en gedaan. Al die uren lijken nu zo lang geleden.
Tijd lijkt te vervluchten en het verleden komt niet meer terug. Niets van wat we ooit hebben gedaan zal ooit terugkomen zodat we het kunnen overdoen. En dat spijt mij echt heel erg zwaar.
Zo stuurde hij mij enkele weken geleden nog een bericht om eens af te spreken om wat bij te praten en wegens omstandigheden is het dan uiteindelijk niet doorgegaan en dat is zowat het laatste dat ik van hem heb gehoord tot vandaag. Dat feit is echt enorm confronterend. Wat als ik nu daar gewoon was op ingegaan. Dan hadden we weer als vroeger zitten praten en wie weet wat er dan allemaal niet aan de orde zijn gekomen. Misschien zelfs de zaken die voor hem blijkbaar een probleem waren. Problemen die tot dit alles hadden geleidt. Dat weet ik nu natuurlijk niet maar het is toch wel pijnlijk om over na te denken. Hij was natuurlijk nog altijd één van m’n beste vrienden uiteindelijk. Ook al zagen we elkaar nu niet om te zeggen erg veel, we onderhielden toch contact na al die jaren.
Ik zag hem toch alleszins als iemand die vrij betekenisvol was in mijn leven. En het is moeilijk om te aanvaarden dat hij er niet meer zal zijn terwijl ik met dit leven nu verder ga.

Ik kan u nooit vergeten Vos. Er is een ster die mij altijd aan u zal herrinneren. Waar ik ook ga, ik neem u mee tot het bittere einde.
Het ga je goed...