Goodbye

Ik herrinner mij Herbrand nog van in de kleuterklas. Vage herrinneringen maar sinds dan is hij er eigenlijk altijd al geweest in mijn leven.
Doorheen de lagere school vormden we met onze klas een vaste kliek. Toen was het leven nog simpel en gemakkelijk.
Achter de lagere school verwaterde de banden tussen alle klasgenoten zo wat maar mijn band met Vos bleef immer overeind.
Was het omwille van het feit dat hij zo dichtbij woonde of zo? Ik heb altijd geloofd van niet, ik kwam altijd al goed overeen met hem.
Hij wist mij immer te boeien en geen enkel moment stak hij mij tegen. Zijn gevoel voor humor en kennis omtrent allerlei zaken waren een voorbeeld voor velen van ons.
Jammer genoeg lukte het niet altijd om even frequent af te spreken maar dat verbeterde door het jeugdhuis.
Ik herrinner mij nog late zomeravonden dat hij en ik buiten voor de deur stonden te praten over vanalles en nog wat. Hoe we nooit een blad voor de mond namen en
zegden wat we dachten. Het zijn die avonden die ik nooit zal vergeten net zoals ik Vos nooit zal vergeten...
Hoeveel keer heb ik wel niet met hem aan de toog gestaan in de barst en hoeveel keer zijn we dan niet tesamen terug huiswaarts getrokken via een omweg langs
de schelde opdat we meer tijd zouden hebben om te praten. Ik kon gewoon alles kwijt aan Herbrand en hij gaf altijd een mening die verschilde van vele
andere mensen met wie ik over dezelfde conversaties voerde. Een andere mening maar tevens een nuttig perspectief die mij leerde om alles wat te relativeren.
In alles wat hij deed bemerkte ik telkens hoe intelligent hij eigenlijk wel niet was en telkenmale vroeg ik mij weer af hoe het toch kwam dat hij niet
meer kon bereiken dan dat hij deed. Ik keek op dat vlak naar hem op hoewel ikzelf nooit echt iets zou bereiken.
Ik heb Herbrand nooit op een negatieve manier kunnen bekijken. Zeker niet op de manier zoals wij het goed met elkaar konden vinden.
Hij was ook altijd sterk, hij kon erover praten maar hij brak nooit in mijn bijzijn.

Zoveel goede herrinneringen die geen mens meer kan afnemen.

Ik kan nu nog altijd niet geloven dat ik hem moet missen voor de rest van m’n leven. Hij was er gedurende meer dan 21 jaar en nu plots blijft er
een leegte over die niet kan gevuldt worden. Niemand kan in zijn voetstappen volgen. Je vervangt niet zomaar een vriend die je quasi je hele leven kent.
En vergeten is iets dat niet in mijn woordenboek staat. Zeker niet als het op Herbrand aankomt.
In mijn ogen was en is hij nog steeds een echte vriend en ik zal mij hem altijd herrinneren zoals we jaren hebben opgetrokken.
Met een lach en een ernstige conversatie, zoals ik slechts met weinigen heb mogen delen.
Hij was als een broer.
En ik hield van hem op die manier.
‘K mis u Vos en we zien elkander weer...