Ik weet eigenlijk niet goed meer hoe ik hieraan begin...
Vanmiddag sta ik op met het gedacht dat het wederom een gewone dag wordt.
En zoals gewoonlijk overloop ik even m'n news feed op facebook. Even kijken wat er in de digitale wereld leeft. Meestal valt er niet veel noemenswaardig te zien.
En toch was er een berichtje dat opviel.
Dus ik keek even verder en vol ongeloof klikte ik door naar het profiel in kwestie.
En zoals ik de reacties had nagelezen bleef het ongeloof maar toenemen. Om nog maar te zwijgen over de vragen waarmee ik achterbleef.
Evelien De Smet is er niet meer...
Wat er precies is gebeurd weet ik momenteel nog niet. Was het een ongeluk of zelfmoord, ik wacht nog op bericht van eender wie die het mij kan bevestigen. Maar in wezen verandert dat niets aan het feit dat ze er niet meer is.
Zondag ging ze nog mee naar onze match. Zaten we nog in de wagen op weg naar daar te zeveren en te doen.
En nu, 3 dagen later krijg ik dan te horen dat ze dood is.
What the fuck!?
'k vond haar dan nog wel de leukste van onze damesploeg (no offense aan de andere), en 'k kende haar al van toen ik nog bij Fireballs speelde enkele jaren geleden.
'k kon der altijd wel mee klappen of onnozel doen.
En nu is ze er niet meer...
Dit wordt een harde noot om kraken. En eigenlijk wil ik hier nu niet mee omgaan.
En hoe kan ik dat ook? Ze zou eens moeten weten hoeveel ik haar wel niet zal missen.
En dat is dan ook wel de fout dat velen van ons zullen hebben gemaakt.
Haar nooit echt getoond hebben hoeveel we ze daadwerkelijk wel ten gronde appreciëren.
Hoe graag we ze we wel echt hadden.
En dan als het te laat is, dan pas worden we wakker...
Het spijt mij dat ik haar dat veel te weinig heb gezegd. Ik zag haar misschien veel liever dan ik had willen toegeven.
Nog iemand die is heengegaan waarvoor ik mijn ster heb laten tatoeëren...
Ik zal u nooit vergeten.
Rust in vrede...
No comments:
Post a Comment