De afgelopen maanden zijn zeer frustrerend geweest.
Het lijkt wel alsof ik van de ene ziekenboeg naar de andere loop met af en toe enkele weken respijt tussen.
Oktober vorig jaar was het een spierscheur van 10 cm gevolgd met een verkalking ten gevolge van die scheur. Toen ik dan uiteindelijk weer mocht beginnen sporten sloeg ik op de eerste wedstrijd m'n voet om na 6 minuten spelen.
Gevolg: voorste ligament lichtelijk verrokken. Dus weer rx en echografie gaan laten doen in het ziekenhuis. Uiteindelijk bleek het gelukkig nog mee te vallen dus kort daarop mocht ik weer bewegen en werken.
En dan nu enkele weken later kom ik slecht neer op m'n linkerschouder terwijl ik een losse bal probeer te pakken. Was het nodig om achter die bal te springen? Neen, maar in the heat of battle doet nen mens al eens iets zot hé...
Ik meende een lichte krak gehoord te hebben en door de felle pijn ben ik dan maar direct na de match naar de spoed getrokken. Daar aangekomen namen ze wederom een Rx en mocht ik aanhoren dat er gelukkig niets gebroken of gebarst was. Wat was het dan wel?
Vermoedelijk een verrokken ligament tussen m'n nek en schouder. Een niet ongewoon sportletsel maar toch best pijnlijk en heel irritant. Ik kan dus momenteel niet m'n eigen veters strikken en zelfs een t-shirt aan doen is een hele uitdaging geworden.
Nu heeft de dokter op het spoed mij 5 dagen werkverlet gegeven dat indien nodig nog kan verlengd worden (laat ons hopen van niet).
Mentaal het ik het hier allemaal eigenlijk wel nog vrij moeilijk mee. Ik hou van beweging en sport. Maar door alle tegenslag van dit seizoen ben ik serieus aan het overwegen om competitief basketbal te laten voor wat het is en mij te concentreren op andere zaken waar ik meer gecontroleerd kan bewegen zonder echt bang te moeten zijn voor ernstige kwetsuren. En het feit dat ik dat ernstig overweeg stoort mij mateloos. Want ik had nooit gedacht dat het ooit zo ver zou komen.
Nuja, ik wacht wel nog even af voor ik verdere beslissingen neem.
Eerst recupereren en mij volledig toeleggen op m'n verbouwingen en dan zie ik wel weer.
En hopen dat m'n volgende ziekteperiode dan nog heel veraf ligt...
No comments:
Post a Comment